Altijd iets dat wringt

De schilderijen en gedichten van deze expositie gaan over dieren, maar het is geen sprookjeswereld, en Janine en Eppie spiegelen de dingen niet mooier voor dan ze zijn. Het werk van Janine lijkt dan ook alleen op het eerste gezicht realistisch, want als haar werk één ding duidelijk maakt dan is het dat dieren in hun eigen wereld leven, die dan vervolgens wel met verrassende en spannende kleuren in een vlaag van expressionisme van het doek spat.

Eppie’s woorden volgen de beelden op de voet. Ook zijn gedichten gaan niets uit de weg; of het nu gaat om het moederschaap dat zich uitgemolken voelt, de rode haas die op een dode soortgenoot stuit, de kraai die vindt dat zijn slechte naam als onheilsbode nodig moet worden bijgesteld, of het lam dat zich afvraagt of het intussen niet geslacht is.

In het Friesch Dagblad verwoordde Eppie dat zo:

‘Er is altijd iets bij Janines werk dat wringt, tegenspreekt of vragen oproept. Je bent met haar dieren zomaar niet klaar, alsof het mensen zijn. En dat zijn ze natuurlijk: als je ziet hoe ze samenvallen met hun wereld, waar ze nooit meer zonder kunnen, maar net zo hard uit verlost willen worden.’

Mug en mol

Bijzonder is dat Janine ook dieren ziet die vrijwel nooit op schilderijen figureren; ook die omarmt ze met liefde en werkt ze in een kleurig olieverfpalet uit tot beeldverhalen.

De mol die zich af en toe bovengronds waagt bijvoorbeeld. Of de mug – dat hinderlijke beestje dat ons uit de slaap houdt, en die ons in het gedicht van Eppie een spiegel voorhoudt waarin we liever zelf niet kijken.

Een dier is ook maar een mens

Er wordt in dus veel geboren en gestorven, gedroomd en gedacht, verwacht en betwijfeld, geleefd en geleden door de dieren. Net als bij ons mensen. Wij leven samen met de dieren in eenzelfde wereld, we ontmoeten elkaar, maken soms zelfs oogcontact, maar zonder elkaar werkelijk te kennen. Dáár gaat deze tentoonstelling over, over de wereld tussen mens en dier. We hebben zoveel met elkaar gemeen!